फेरा

(१)

 आपल्यातलं माणूस आपल्यातून जातं, म्हणजे काय होतं? या क्षणी असलेलं त्या क्षणी नसतं, कुठे जातं? 

वचनं, स्पर्श, सवयी, स्वप्नं यांचं काय होत असेल? 

मनाचा अनंत व्यापार क्षणात कसा थांबत असेल? 

शास्त्र सांगतं शरीराची होत असते माती अन् राख, 

कुठे जाते पण सांगा , मनामधली अमीट आस? 

आपल्यातला एक चेहरा गायबच होतो थेट! 

कधीतरी कुठेतरी होत असेल का पुन्हा भेट ? 

आत्मा म्हणे अमर असतो, जन्म-मरणाचा फेरा असतो, 

फेऱ्यांमध्ये काय साधतो ? मीपणाचा दंभ मिरवतो!  

असतील कळत का सगळी गुपितं पैल तीरावर?

असतील लागत सगळे संदर्भ घडलं जे जे आजवर? 

देव भेटल्यावर आपल्याशी काय बरं बोलत असेल?  

थकल्या जीवाची ऐकून कहाणी की नुसता मंद हसेल ? 

पुण्य ज्याला म्हणतो आपण, पुण्यच असेल का त्याच्या लेखी ? 

की पापाचा घट भरल्यावर झालेली असते गच्छंती?  

-०-०- 

(२)

 स्वर्गातील सुख उत्कट भोगुनी, 

आत्मा जाई जन्म विसरूनी, 

सृष्टी मधला व्यर्थ पसारा,

नकोच म्हणे जाणे फिरूनी। 

तिथेच प्रकटे मायादेवी, 

भाग्य कोरते हळूच भाळी, 

फिरून भूवरी धाडून देई, 

नव्या शरीरी नवी कहाणी... 

परतून पुन्हा जग संसारी या, 

बाळ चिमुकले हमसून रडते, 

पुन्हा उसासे, तीच रहाटी!

खेळावरती खुदकन हसते! 

                  - डॉ अतिंद्र सरवडीकर