तुका झाला हो मंदिर, रोम रोमी पांडुरंग,
कसे चालता बोलता, घुमू लागले मृदुंग ।
त्या मृदुंगाच्या नादी, लावतो समाधी,
गजर घुमवी, विठोबा रखुमाई।
घर फुंकले सहज, पोरा बाळा नागविले,
विठ्ठलाने का उगाच, त्याचे अभंग तारियेले !
जन निंदती नासती, घाव वर्मीचे घालती,
सारे देखोनी पाहुनी, थरारते रखुमाई ।
कष्ट सोसतो अनंत! तरी जीव साधा भोळा,
त्याच्या भावाचा भुकेला, पंढरीचा लेकुरवाळा।
तळतळून हाकी, संसाराचा गाडा,
बसता उठता आवली शापते विठ्ठलाला ।
तुका किर्तनी बैसला, सवे विठू नादावला,
शब्द - भाव - रस घट, जनी वाटून टाकला।
त्याच्या शब्दात अमृत, वेद शरण होतात,
उरा उरी भेटण्यास, थेट विठोबा देहूत ।
जिणे वादळी प्रपात, तरी नामाचाच छंद,
त्याच्या ओढीनेच अगा, झुरलाय शिरिरंग।
त्याच्या प्राणातला टाहो, पार आकाशी भिडला,
भक्तिभावात विरून, तुका वैकुंठी चालला ।
दुजाभावच संपला, तुका विठूत निमाला,
त्याच्या भक्तीची पताका, तिने कळस गाठला।
तुका झालासे कळस, ज्ञाना पायासी आधार,
नामा चोखा गोरा जना, मंदिराच्या भिंती चार।
ऐसे मंदिर ठाकले, त्यात वास करी विठू,
जग तेथून चालले, म्हणूनची नित्य स्मरू।
- डॉ अतिंद्र सरवडीकर
No comments:
Post a Comment