व्यक्ती  कलाकार म्हणून वावरत असताना केवढे निरनिराळे अनुभव येत असतात! योग्य मेहनतीनंतरची पहिली पायरी असते स्वतःच स्वतःला कलाकार म्हणून स्विकारण्याची. आत्मविश्वास उत्पन्न होण्याची! त्यात बाधा ठरणारे लोक आणि घटना विस्मृतीत ढकलण्याची... पण खऱ्या अर्थाने यशस्वीतेची चाहूल तेव्हाच लागते, जेव्हा लोकप्रियतेमागून लोकअप्रियतेचे पडसादही उमटू लागतात... अनेक लोक आपल्या संघर्षावर लक्ष ठेवून असतातच, पण उल्लेख करण्याची, संधी देण्याची वेळ आली की जाणीवपूर्वक दुर्लक्ष करतात. सकारात्मक टिके मागोमाग, जाणिवपूर्वक, विशिष्ट हेतूने केलेली टिका, प्रसंगी टिंगलटवाळ्या, सततची तुलना, गॉसिप वगैरे होऊ लागतं. हेतूंवर, प्रामाणिकपणावर, मेहनतीवर शंका उपस्थित केल्या जातात. 

 प्रेम करणारे, काळजी वाहणारे प्रियजन, चाहतेही अपेक्षांची ओझी लादून जीव हैराण करतात, तर टोकाचा मत्सर, द्वेष करणारे सुमार लोक दुसरेच मुखवटे घालून अस्वस्थ  व्हावं इतकं आयुष्यात लक्ष घालू पाहतात ! अनेकदा शिष्य, चाहते, मित्र बनून गोळा झालेले स्वत:चा फायदा काढून झाला की क्षुद्र मानसिकतेचं प्रदर्शन करतात. खोलवर दुखवतात! गुंतलेली आतडी तिथून कापून काढून त्याला नव्या गाठी मारणं तेवढं साेपं नसतंच! 

 हे सगळं काही काळ अनुभवलं की मग इतरांनी स्तुती सुमनं उधळणं आणि पायदळी तुडवणं एक सारखंच वाटू लागतं... हळूहळू गुंतलेला जीव इतका सुटतो की, चांगली वा वाईट कोणतीच माणसं नकोत आयुष्यात, निखळ एकांत हवा, असं वाटू लागतं. सरतेशेवटी एकूणच आयुष्यातले  फायदे-तोटे दूरस्थ होत जातात आणि केवळ कलाकृतीशी नातं शिल्लक उरतं !!! लोकांना हा कलावंताचा माज वाटू शकतो, प्रत्यक्षात ते घनदाट एकाकीपण असतं... जिथं स्वत:च्या आवाजाशिवाय काही ऐकू येईनासं होतं, दूरवर जात क्षितिजात हरवणाऱ्या आपल्या पाऊलवाटे शिवाय काहीच दिसेनासं होतं, आसपासचं  अस्तित्व जणू गोठलेलं असतं... तिथून काही घटका परतलं, इतरांच्यात मिसळलं तरी ते  तात्पुरतं असतं... 

गगन महल में सेज बिछी है

अनहद बाजे बाज रहे री ! 

बाहेर ढुंढन जा मत सजनी 

पिया घर बीच बिराज रहे री! 

 - डॉ अतिंद्र सरवडीकर 

#My_interpretations #foodforthought