निष्पाप माणसं उभी राहतात चुपचाप...
मारलं जरी कुणी कोपर आणि काढला जरी चिमटा, विनाकारणच!
शब्दाच्या, कृतींच्या सुऱ्या भोसकत राहतात त्यांना...
परके अन आपले सगळेच करतात रक्तबंबाळ,
सहजच!
निष्पाप माणसं हसत राहतात मंद...
डोळ्यातलं पाणी दडवत आणि ओठातला शब्द चावत,
भेदरलेला!
त्यांच्या चांगुलपणाची दखल घेतं कोण ?
नसतं करत कुणी कौतुक किंवा सत्कार,
प्रांजळपणाचां!
स्वतःला कमी लेखत संकोचूनच निघून जातात ती एक दिवस...
रानातला एक एक वृक्ष म्हणे सुकून जातो तेव्हा, अचानकच!
जंगलं संपतायत ते उगाच नाही!
त्यानंतर उरेल फक्त वाळवंट...
झाडं जपायला हवीत ना !
- डॉ. अतिंद्र सरवडीकर
No comments:
Post a Comment